W ustawodawstwie polskim wydziedziczenie jest jedną z instytucji prawa spadkowego, której skutkiem jest wyłączenie konkretnego spadkobiercy od dziedziczenia. Jego mocą spadkodawca podejmuje decyzję o pozbawieniu danej osoby określonych korzyści, jakie by jej przypadły ze spadku. Innymi słowy spadkodawca aktem woli wyrażonym w testamencie może pozbawić zachowku osób do niego uprawnionych. 

Dla skuteczności wydziedziczenia konieczne jest, aby spadkodawca podał w testamencie konkretną, prawdziwą przyczynę, która jego zdaniem uzasadnia rozrządzenie o wydziedziczeniu. Przyczyna ta musi nawiązywać do jednego z trzech wskazanych przez kodeks cywilny zachowań, tj.: 1) uporczywego postępowania wbrew woli spadkodawcy w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego; 2) dopuszczenia się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci; 3) uporczywego niedopełniania względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych. 

Katalog podstaw wydziedziczenia ma charakter zamknięty w związku z czym niedopuszczalne jest wydziedziczenie z innego powodu niż określone w art. 1008 k.c.